Laat het los, laat het gaan – en word een betere schrijver
Binnenkort ga ik een paar dagen snowboarden. Wintersport is relatief nieuw voor me: als kind zoefde ik nooit de bergen af, zonder angst of remmen. Ik leerde later snowboarden, mét angst en ook heel graag met remmen. Een goede trainer hielp me op weg.
Leer de basis
Mijn eerste keer snowboarden was geen onverdeeld succes. Pas jaren later probeerde ik het opnieuw. Dit keer wilde ik meer lol, dus nam ik les. Ik meldde me bij een kinderweitje met nepsneeuw in een verder groen dal. Een gelukje: de snowboardleraar had niemand anders, dus ik kreeg privéles.
De trainer was geduldig en kon fijn uitleggen. In de ochtend gaf hij me les, in de middag oefende ik zelf. Natuurlijk ging niet alles in één keer goed, maar ik werd wel beter. In tegenstelling tot een andere snowboarder op het kinderweitje die ongeveer mijn niveau had – waarschijnlijk in een vroeger leven een skiër – die géén les nam.
Vertrouw de trainer
De volgende ochtend nam ik nog een keer les. Nu had ‘de ander’ zich toch ook bij de les aangesloten. Ik leerde veel nieuwe dingen, maar mijn medecursist bleef steken. Aan het einde van de ochtend schudde de trainer zijn hoofd en zei tegen me: ‘jij doet tenminste wat met mijn tips en instructies’.
Dat klopte. Totaal tegen mijn natuur in, zette ik mijn angst ieder bochtje even opzij, en kwam ik er toch weer doorheen. Ik vertrouwde op de trainer en op mijn nieuwe skills. Een belangrijke les die ik meenam toen ik voor het eerst een echt hoge berg afging.
Durf te vragen
Ik schreef hierboven al dat snowboarden nieuw voor me was. Eitje dus, om mij nieuwe dingen te leren. Bij schrijven ligt het anders. Dat leren we al vroeg en doen we best veel. Sommigen zijn er ook goed in. Des te moeilijker om los te laten en eens iets nieuws proberen. Schrijven is persoonlijk, ieder heeft zijn stijl. En vraag je om feedback, dan stel je je kwetsbaar op.
Wat nu als je toch eens een ander – een collega, iemand uit je doelgroep of een trainer – naar je teksten laat kijken? Ik denk dat je daar altijd iets van leert. En dus een betere schrijver wordt. Omdat die ander dingen ziet die je zelf niet ziet. En omdat je je nooit helemaal in de ander kunt verplaatsen. Durf jij je trots opzij te zetten? Of houd je vast aan je skiskills, terwijl je op een snowboard staat?