Doe je mee, ja of nee?
Is het aan het lukken met de ‘participatiesamenleving’? Daarover hadden we gisteren een mooi gesprek, tijdens de SOEP-bijeenkomst bij Einder. Journalist, spreker en oud-collega Stan Verhaag (www.stanverhaag.nl) legde ons een set uitspraken voor van politiek leiders en leidde de discussie.
De opvallendste uitspraken van de aanwezigen:
“Als we écht willen dat iedereen meedoet, waarom duurde het dan zo lang voordat we het VN-verdrag voor mensen met een beperking ratificeerden?”
“Vroeger had je God en Philips. Het leek duidelijker wat de ‘norm’ en wat ‘normaal’ was. Door de individualisering is dat veranderd. We hebben weer behoefte aan een collectief beeld van wat ‘samenleven’ en ‘meedoen’ betekenen én wat daarvoor nodig is.”
“Wie over het geld begint, is meestal niet van plan om samen stappen te zetten.”
“Anders kijken naar geldstromen levert nieuwe inzichten op. Het Instituut voor Publieke Waarden speelt daarbij een belangrijke rol. Zij hebben bijvoorbeeld al voorgerekend dat huisuitzettingen altijd veel meer geld kosten dan regelingen treffen met bewoners. Dus: waarom zouden we mensen met een betaalachterstand dan nog uit hun huis zetten?”
“Hoe ‘niet mee kunnen doen’ echt voelt, ervaar je pas echt als je het zelf meemaakt. Ga maar eens op een scootmobiel zitten, dan merk je pas hoe hoog de stoepranden en hoe smal de deuren zijn. Daarom organiseert de Annenborch in Rosmalen een scootmobielenrace voor beleidsmakers en andere geïnteresseerden.”
“De professionals in de praktijk zijn veel verder dan je in beleid ooit kunt vastleggen. En ja, af en toe gaat er ook wel eens wat mis. Daar zijn vooral beleidsmakers bang voor. Maar moet je die uitzonderingen managen, of juist dat wat goed gaat ondersteunen? Controle is goed, maar vertrouwen is beter.”
“Vertel vooral zelf wat er goed gaat, wat er mis gaat vertelt iemand anders wel! Deel je successen met elkaar, met je doelgroepen en met de (lokale) media.”