EEN JAAR VAN MIJN LEVEN
Ach, wat snakte ik vorig jaar nog naar dit jaar. ‘Kom maar op!’, riep ik. ‘Slechter dan 2020 kun je het niet doen.’ Dat liet 2021 zich niet zeggen. Moet denken aan een scène uit een VPRO-serie, waarin iemand bij de vieze frietboer Boy Bensdorp een broodje ei bestelt. ‘Want daar kun je niet mee knoeien.’ Waarop Bensdorp iets gruwelijks met dat ei doet. Enfin. Knap, hoe zo’n jaar je toch kan verrassen.
De samenleving piept en kraakt, wantrouwen heerst en hele sectoren zijn aan het eind van hun Latijn. Waar we nog dachten dat we door corona ook stappen in de góéde richting zouden zetten – naar solidariteit en duurzaamheid – weten we nu dat ons dat in 2021 niet is gelukt. Nog niet.
We mogen het weer een jaar proberen.
Ik moet meer kwijt. Bij Einder werden we afgelopen zomer in het hart getroffen, door donker nieuws in het leven van twee collega’s. De manier waarop we lamgeslagen waren, in de touwen hingen, samen terugveerden en weer doorgingen… Wat een mooie groep mensen. Dat geeft een heleboel vertrouwen, aan de vooravond van een nieuw jaar.
2021 kostte me een jaar van mijn leven. Dat geldt straks ongetwijfeld ook voor 2022. Ben vooral ontzéttend benieuwd wat het gaat opleveren. Kom maar op!
