Alle leuzen op een stokje

Die leuzen maakten duidelijk dat er vele wegen zijn die leiden naar een leefbare wereld voor de generaties die na ons komen. Je kunt de eetgeenvlees-afslag nemen, de auto laten staan, héél kort of koud douchen, voor de wind gaan…

Mijn beroepsdeformatie vergezelde me de hele tocht. Wat is nou de kernboodschap die we hier samen afgeven? Op welke doelgroepen richten we ons? Hebben we wel een gezamenlijke missie?

Warm worden van een positief verhaal

Op zeker moment vroeg ik me af: zou nou tussen al die leuzen en motto’s die ene rake, onbetwistbare pay-off zitten, die alle schapen over De Dam helpt? Of is het wellicht mogelijk om met een combinatie van de beste leuzen één pamflet te maken, dat zijn weerga niet kent en dat de wereld op het groene pad zet? Dat zou nog eens wat zijn.

In elk geval weet ik waar ik warm voor loop en goeie zin van krijg. Dat is een positief, bevlogen verhaal. Ergens op de tocht stuitte ik op een bord van een politieke partij met daarop: ‘Als multinationals de wereld vervuilen, waarom moeten wij dan korter douchen?’ Zucht. Daar krijgen we geen energie van jongens.

Duurzaam verder

Als we een beweging op gang willen brengen die de wereld groener en gezonder maakt, laten we dan vooral niet de kaart ‘verongelijkt’ trekken. Ik wil niet dat je op mijn onderbuik duwt. Ik wil op het goede spoor worden gezet! Zeker en vooral door de politiek.

De dag erna las ik in Aedesmagazine een column van corporatiedirecteur Marco de Wilde. Hij spreekt de politici aan, die luidkeels roepen dat de verduurzaming de ‘gewone hardwerkende’ Nederlander treft. Klimaatscepsis om de kiezer te behagen. De column eindigt met de zin: Politici, ga ons weer opvoeden, in plaats van napraten.

Zeker een half uur bleef ik ervan ja-knikken. Goeie zin!